Se uno vuol essere il primo - If one wants to be first

Mons. Vincenzo Paglia

00:00

Vangelo (Mc 9,30-37) - In quel tempo, Gesù e i suoi discepoli attraversavano la Galilea, ma egli non voleva che alcuno lo sapesse. Insegnava infatti ai suoi discepoli e diceva loro: «Il Figlio dell’uomo viene consegnato nelle mani degli uomini e lo uccideranno; ma, una volta ucciso, dopo tre giorni risorgerà». Essi però non capivano queste parole e avevano timore di interrogarlo. Giunsero a Cafàrnao. Quando fu in casa, chiese loro: «Di che cosa stavate discutendo per la strada?». Ed essi tacevano. Per la strada infatti avevano discusso tra loro chi fosse più grande. Sedutosi, chiamò i Dodici e disse loro: «Se uno vuole essere il primo, sia l’ultimo di tutti e il servitore di tutti». E, preso un bambino, lo pose in mezzo a loro e, abbracciandolo, disse loro: «Chi accoglie uno solo di questi bambini nel mio nome, accoglie me; e chi accoglie me, non accoglie me, ma colui che mi ha mandato».

Il commento al Vangelo a cura di Monsignor Vincenzo Paglia

Gesù cammina sempre con i suoi discepoli. Ha il senso forte della comunità. Non è mai solo, se non quando si ritira in preghiera. Del resto, dopo aver chiamato i discepoli individualmente o due a due, ne aveva subito “costituito” una comunità (Mc 3,13-17). Non esiste un cristianesimo individuale. Gesù ci mostra che la sua vita è stata sempre comunione. Così egli aiuta i discepoli a vivere nel suo spirito. Il Vangelo di oggi ci racconta che, quando giungono a casa e si trovano soli, lontani dalla folla, Gesù fa capire ai discepoli quanto sia grande la loro distanza dal Vangelo. Gesù, in quei giorni, ben più di loro era angosciato a motivo della morte che lo attendeva. I discepoli, impauriti più per la loro sorte che per quella del maestro, si erano invece messi a discutere su chi dovesse essere il più grande tra loro. Gesù, scendendo quasi al loro livello, non disprezza il desiderio che essi hanno di primeggiare, ma ne rovescia il senso: il primo, nella comunità cristiana, è colui che serve. È il primato assoluto dell’amore che deve regnare nelle comunità cristiane. Questo comando era talmente importante nella coscienza delle prime comunità che nei Vangeli questa frase di Gesù viene riportata per ben cinque volte. Dopo questa affermazione, Gesù prende un bambino, lo pone in mezzo a tutti e lo abbraccia. Ovviamente è un centro fisico ma soprattutto di attenzione. I piccoli – intesi come bambini, certo, ma anche come deboli, poveri, soli, indifesi – debbono essere posti al centro, ossia nel cuore stesso della comunità: in essi, infatti, si rende presente il Signore stesso.

If one wants to be first

Gospel (Mk 9,30-37)

At that time, Jesus and his disciples were passing through Galilee, but he did not want anyone to know. In fact, he taught his disciples and said to them: «The Son of man is delivered into the hands of men and they will kill him; but once killed, after three days he will rise again." However, they did not understand these words and were afraid to question him. They arrived in Capernaum. When he was in the house, he asked them: "What were you arguing about in the street?". And they were silent. In fact, on the street they had argued among themselves who was bigger. Sitting down, he called the Twelve and said to them: "If anyone wants to be first, he must be last of all and servant of all." And taking a child, he placed him among them and, embracing him, said to them: «Whoever welcomes one of these children in my name welcomes me; and whoever receives me does not receive me, but he who sent me."

The commentary on the Gospel by Monsignor Vincenzo Paglia

Jesus always walks with his disciples. He has a strong sense of community. He is never alone, except when he retreats in prayer. Moreover, after calling the disciples individually or two by two, he immediately "constituted" them into a community (Mk 3:13-17). There is no individual Christianity. Jesus shows us that his life has always been communion. Thus he helps his disciples to live in his spirit. Today's Gospel tells us that, when they arrive home and find themselves alone, far from the crowd, Jesus makes the disciples understand how great their distance from the Gospel is. In those days, Jesus was much more anguished than them because of the death that awaited him. The disciples, fearful more for their fate than for that of their master, had instead started discussing who should be the greatest among them. Jesus, descending almost to their level, does not despise the desire they have to excel, but reverses its meaning: the first, in the Christian community, is the one who serves. It is the absolute primacy of love that must reign in Christian communities. This command was so important in the conscience of the first communities that in the Gospels this phrase of Jesus is reported five times. After this statement, Jesus takes a child, places him among everyone and embraces him. Obviously it is a physical center but above all a center of attention. The little ones - understood as children, of course, but also as weak, poor, alone, defenseless - must be placed at the centre, that is, in the very heart of the community: in them, in fact, the Lord himself is made present.

Si uno quiere ser el primero

Evangelio (Mc 9,30-37)

En aquel tiempo, Jesús y sus discípulos pasaban por Galilea, pero él no quería que nadie lo supiera. En efecto enseñó a sus discípulos y les dijo: «El Hijo del hombre ha sido entregado en manos de los hombres y lo matarán; pero una vez muerto, al cabo de tres días resucitará". Sin embargo, ellos no entendieron estas palabras y tuvieron miedo de interrogarlo. Llegaron a Cafarnaúm. Cuando estuvo en la casa, les preguntó: "¿De qué estaban discutiendo en la calle?". Y guardaron silencio. De hecho, en la calle habían discutido entre ellos quién era más grande. Sentándose, llamó a los Doce y les dijo: "Si alguno quiere ser el primero, que sea el último de todos y el servidor de todos". Y tomando un niño, lo puso entre ellos y, abrazándolo, les dijo: «El que recibe en mi nombre a uno solo de estos niños, a mí me recibe; y el que me recibe, no me recibe a mí, sino al que me envió".

El comentario al Evangelio de monseñor Vincenzo Paglia

Jesús siempre camina con sus discípulos. Tiene un fuerte sentido de comunidad. Nunca está solo, excepto cuando se retira en oración. Además, después de haber llamado a los discípulos individualmente o de dos en dos, inmediatamente los "constituyó" en comunidad (Mc 3, 13-17). No existe un cristianismo individual. Jesús nos muestra que su vida fue siempre comunión. Así ayuda a sus discípulos a vivir en su espíritu. El evangelio de hoy nos cuenta que, cuando llegan a casa y se encuentran solos, lejos de la multitud, Jesús hace comprender a los discípulos cuán grande es su distancia del Evangelio. En aquellos días Jesús estaba mucho más angustiado que ellos por la muerte que le esperaba. Los discípulos, temiendo más por su destino que por el de su maestro, comenzaron a discutir quién debería ser el mayor entre ellos. Jesús, descendiendo casi a su nivel, no desprecia el afán de superación que tienen, sino que invierte su significado: el primero, en la comunidad cristiana, es el que sirve. Es la primacía absoluta del amor la que debe reinar en las comunidades cristianas. Este mandato era tan importante en la conciencia de las primeras comunidades que en los evangelios se relata cinco veces esta frase de Jesús. Después de esta afirmación, Jesús toma un niño, lo coloca entre todos y lo abraza. Evidentemente es un centro físico pero sobre todo un centro de atención. Los pequeños, entendidos como niños, por supuesto, pero también como débiles, pobres, solos, indefensos, deben ser colocados en el centro, es decir, en el corazón mismo de la comunidad: en ellos, de hecho, está el mismo Señor. hecho presente.

Si l'on veut être le premier

Évangile (Mc 9,30-37)

À cette époque, Jésus et ses disciples traversaient la Galilée, mais il ne voulait pas que quiconque le sache. En effet, il enseignait à ses disciples et leur disait : « Le Fils de l'homme est livré entre les mains des hommes et ils le tueront ; mais une fois tué, au bout de trois jours il ressuscitera. Cependant, ils ne comprirent pas ces paroles et eurent peur de l’interroger. Ils arrivèrent à Capharnaüm. Lorsqu'il était dans la maison, il leur a demandé : « De quoi vous disputiez-vous dans la rue ? ». Et ils se taisaient. En fait, dans la rue, ils se disputaient entre eux pour savoir qui était le plus grand. S'asseyant, il appela les Douze et leur dit : « Si quelqu'un veut être le premier, il doit être le dernier de tous et le serviteur de tous. » Et prenant un enfant, il le plaça parmi eux et, l'embrassant, leur dit : « Celui qui accueille un seul de ces enfants en mon nom m'accueille ; et celui qui m'accueille n'accueille pas moi, mais celui qui m'a envoyé.

Le commentaire de l'Évangile de Mgr Vincenzo Paglia

Jésus marche toujours avec ses disciples. Il y a un fort sentiment de communauté. Il n'est jamais seul, sauf lorsqu'il se retire dans la prière. De plus, après avoir appelé les disciples individuellement ou deux à deux, il les « constitua » aussitôt en communauté (Mc 3, 13-17). Il n’y a pas de christianisme individuel. Jésus nous montre que sa vie a toujours été communion. Ainsi il aide ses disciples à vivre selon son esprit. L'Évangile d'aujourd'hui nous dit que, lorsqu'ils arrivent chez eux et se retrouvent seuls, loin de la foule, Jésus fait comprendre à ses disciples combien est grande leur distance par rapport à l'Évangile. En ces jours-là, Jésus était bien plus angoissé qu’eux à cause de la mort qui l’attendait. Les disciples, plus inquiets pour leur sort que pour celui de leur maître, avaient plutôt commencé à discuter pour savoir qui devrait être le plus grand d'entre eux. Jésus, descendant presque à leur niveau, ne méprise pas leur désir de se dépasser, mais il en inverse le sens : le premier, dans la communauté chrétienne, est celui qui sert. C'est la primauté absolue de l'amour qui doit régner dans les communautés chrétiennes. Ce commandement était si important dans la conscience des premières communautés que dans les Évangiles cette phrase de Jésus est rapportée cinq fois. Après cette déclaration, Jésus prend un enfant, le place parmi tous et l'embrasse. C'est évidemment un centre physique mais surtout un centre d'attention. Les petits - entendus bien sûr comme des enfants, mais aussi comme des faibles, des pauvres, seuls, sans défense - doivent être placés au centre, c'est-à-dire au cœur même de la communauté : en eux, en effet, le Seigneur lui-même est rendu présent.

Se alguém quiser ser o primeiro

Evangelho (Mc 9,30-37)

Naquele momento, Jesus e seus discípulos estavam de passagem pela Galiléia, mas ele não queria que ninguém soubesse. Com efeito, ele ensinava os seus discípulos e dizia-lhes: «O Filho do homem será entregue nas mãos dos homens e matá-lo-ão; mas uma vez morto, depois de três dias ele ressuscitará." Porém, eles não entenderam essas palavras e tiveram medo de questioná-lo. Eles chegaram a Cafarnaum. Quando estava em casa, perguntou-lhes: “O que vocês estavam discutindo na rua?”. E eles ficaram em silêncio. Na verdade, na rua eles discutiam entre si quem era maior. Sentando-se, chamou os Doze e disse-lhes: “Se alguém quiser ser o primeiro, deve ser o último de todos e o servo de todos”. E pegando um menino, colocou-o entre eles e, abraçando-o, disse-lhes: «Quem acolher apenas um destes filhos em meu nome, a mim me acolhe; e quem me acolhe, não é a mim que recebe, mas aquele que me enviou”.

O comentário ao Evangelho de Monsenhor Vincenzo Paglia

Jesus caminha sempre com os seus discípulos. Tem um forte sentido de comunidade. Ele nunca está sozinho, exceto quando se retira em oração. Além disso, depois de ter chamado os discípulos individualmente ou dois a dois, imediatamente os «constituiu» numa comunidade (Mc 3,13-17). Não existe cristianismo individual. Jesus nos mostra que sua vida sempre foi de comunhão. Assim ele ajuda seus discípulos a viverem em seu espírito. O Evangelho de hoje diz-nos que, quando chegam a casa e se encontram sozinhos, longe da multidão, Jesus faz compreender aos discípulos quão grande é o seu distanciamento do Evangelho. Naqueles dias, Jesus estava muito mais angustiado do que eles por causa da morte que o esperava. Os discípulos, temerosos mais pelo seu destino do que pelo do seu mestre, começaram a discutir quem deveria ser o maior entre eles. Jesus, descendo quase ao nível deles, não despreza o desejo que eles têm de se destacar, mas inverte o seu sentido: o primeiro, na comunidade cristã, é aquele que serve. É o primado absoluto do amor que deve reinar nas comunidades cristãs. Este mandamento foi tão importante na consciência das primeiras comunidades que nos Evangelhos esta frase de Jesus é relatada cinco vezes. Depois desta afirmação, Jesus pega numa criança, coloca-a entre todos e abraça-a. Obviamente é um centro físico, mas acima de tudo um centro de atenção. Os pequenos - entendidos como crianças, claro, mas também como débeis, pobres, sozinhos, indefesos - devem ser colocados no centro, isto é, no próprio coração da comunidade: neles, de facto, o próprio Senhor está feito presente.

如果一個人想成為第一

福音（可 9,30-37）

當時，耶穌和門徒正經過加利利，但他不想讓任何人知道。事實上，他教導他的門徒，並對他們說：「人子被交在人手裡，他們要殺害他；但一旦被殺，三天後他就會復活。” 不過，他們聽不懂這些話，也不敢詢問。他們抵達迦百農。當他回到家時，他問他們：「你們在街上爭論什麼？」。他們沉默了。事實上，他們在街上爭論過誰更大。他坐下來，把十二使徒叫來，對他們說：“如果有人想成為第一，他就必須成為所有人中最後的一個，並成為所有人的僕人。” 他帶著一個孩子，把他放在他們中間，擁抱他，對他們說：「誰以我的名義歡迎這些孩子中的一個，誰就歡迎我；誰以我的名義歡迎其中一個孩子，誰就歡迎我。” 凡接待我的，並不是接待我，而是接待差我來的人。”

文森佐·帕格利亞主教對福音的評論

耶穌總是與祂的門徒同行。它具有強烈的社區意識。他從不孤單，除非他在祈禱中退縮。此外，在逐一或兩個兩個地呼召門徒之後，他立即將他們「組織」為一個團體（谷3：13-17）。不存在個人的基督教。耶穌向我們表明，祂的生活始終是共融。因此，他幫助門徒活在他的靈裡。今天的福音告訴我們，當門徒回到家，發現自己遠離人群，獨自一人時，耶穌讓門徒明白他們與福音的距離有多大。在那些日子裡，耶穌比他們更痛苦，因為等待著祂的是死亡。弟子們對自己的命運比對師父的命運更擔心，反而開始討論誰應該是他們中最偉大的人。耶穌幾乎下降到他們的水平，並沒有鄙視他們必須超越的願望，而是顛倒了其意義：在基督教團體中，第一是服務的人。在基督教團體中，愛必須佔據絕對的首要地位。這個命令對最初的社區的良心來說是如此重要，以至於在福音書中，耶穌的這句話被報道了五次。在這句話之後，耶穌帶著一個孩子，把他放在眾人中間並擁抱他。顯然，它是一個物理中心，但首先是一個關注中心。小孩子們——當然被理解為孩子，但也被理解為弱小、貧窮、孤獨、無助的——必須被置於中心，也就是說，在社區的最中心：事實上，在他們身上，主本人就是呈現。

Если человек хочет быть первым

Евангелие (Мк 9,30-37)

В то время Иисус и его ученики проходили через Галилею, но он не хотел, чтобы кто-нибудь знал. На самом деле он учил своих учеников и говорил им: «Сын Человеческий предан в руки человеческие, и они убьют Его; но однажды убитый, через три дня он воскреснет». Однако они не поняли этих слов и боялись расспрашивать его. Они прибыли в Капернаум. Находясь в доме, он спросил их: «О чем вы спорили на улице?». И они молчали. Фактически на улице они поспорили между собой, кто больше. Сев, он призвал Двенадцать и сказал им: «Если кто хочет быть первым, пусть будет из всех последним и всем слугою». И взяв ребенка, он поставил его среди них и, обняв его, сказал им: «Кто примет хотя бы одного из этих детей во имя мое, приветствует меня; и встречающий меня принимает не меня, а пославшего меня».

Комментарий к Евангелию монсеньора Винченцо Палья

Иисус всегда ходит со своими учениками. У него сильное чувство общности. Он никогда не бывает одинок, за исключением случаев, когда он уходит в молитву. Более того, призвав учеников по отдельности или по двое, он тотчас же «составлял» их в общину (Мк 3:13-17). Не существует индивидуального христианства. Иисус показывает нам, что его жизнь всегда была общением. Таким образом он помогает своим ученикам жить в его духе. Сегодняшнее Евангелие говорит нам, что, когда они приходят домой и оказываются одни, вдали от толпы, Иисус дает ученикам понять, насколько велико их расстояние от Евангелия. В те дни Иисус гораздо больше их мучился из-за ожидавшей его смерти. Ученики, опасаясь больше за свою судьбу, чем за судьбу своего учителя, вместо этого начали обсуждать, кто из них должен быть величайшим. Иисус, спустившись почти до их уровня, не презирает их желания превзойти, а переворачивает его смысл: первый в христианской общине — тот, кто служит. В христианских общинах должно царить абсолютное главенство любви. Это повеление было настолько важно в сознании первых общин, что в Евангелиях эта фраза Иисуса передается пять раз. После этого заявления Иисус берет ребенка, ставит его среди всех и обнимает. Очевидно, это физический центр, но прежде всего центр внимания. Маленьких - понимаемых, конечно, как детей, но также и как слабых, бедных, одиноких, беззащитных - необходимо поместить в центр, то есть в самое сердце общества: в них, по сути, Сам Господь. подарил.

一番になりたいなら

福音 (マルコ 9,30-37)

その時、イエスと弟子たちはガリラヤを通過していましたが、誰にも知られたくありませんでした。実際、彼は弟子たちにこう言いました。「人の子は人の手に渡され、彼らは彼を殺すでしょう。しかし、一度殺されても、三日後には復活するだろう。」しかし、彼らはその言葉を理解できず、彼に質問することを恐れました。彼らはカペナウムに到着した。家にいるとき、彼は彼らに「道で何を議論していたのですか？」と尋ねました。そして彼らは沈黙した。実際、彼らは路上でどちらが大きいかについて口論していた。座って、彼は十二人を呼び、「もし誰かが一番になりたいなら、その人は全員の最後で、全員の奉仕者でなければなりません。」と言いました。そして、子供を連れて彼らの中に置き、彼を抱きしめながら彼らに言った、「私の名においてこれらの子供たちのうちの一人だけを迎える人は私を歓迎します。そして、私を歓迎する者は、私ではなく、私を遣わした者を歓迎するのです。」

ヴィンチェンツォ・パーリア修道士による福音書の解説

イエスはいつも弟子たちとともに歩んでいます。強いコミュニティ意識を持っています。祈りの中で身を引くときを除いて、彼は決して一人ではありません。さらに、イエスは弟子たちを個別に、または二人ずつ呼んだ後、すぐに彼らを共同体に「組織」しました（マルコ 3:13-17）。個別のキリスト教は存在しません。イエスは、ご自分の人生が常に交わりであったことを私たちに示しています。このようにしてイエスは弟子たちがご自分の霊の中で生きることができるよう助けてくださいます。今日の福音書は、彼らが家に帰り、群衆から遠く離れて一人でいることに気づいたとき、イエスが弟子たちに福音からどれほど遠く離れているかを理解させたと述べています。当時、イエスは自分を待っていた死のために彼らよりもずっと苦悩していました。弟子たちは、師の運命よりも自分たちの運命を恐れ、代わりに自分たちの中で誰が一番偉いかについて議論し始めた。イエスは、ほぼ彼らのレベルまで下がって、彼らが優れていようとする欲求を軽蔑することはありませんが、その意味を逆転させます。キリスト教共同体では、最初の者は奉仕する人です。キリスト教共同体において支配しなければならないのは、愛の絶対的な優位性です。この命令は最初の共同体の良心にとって非常に重要だったので、福音書の中でイエスのこの言葉が5回報告されています。この言葉の後、イエスは子供を連れて皆の中に置き、抱きしめます。それは明らかに物理的な中心ですが、何よりも注目の中心です。小さな子どもたちは、もちろん子どもとして理解されていますが、弱い、貧しい、孤独、無防備であるとも理解されていますが、その中心、つまり共同体のまさに中心に置かれなければなりません。実際、彼らの中に主ご自身がおられるのです。プレゼントにしました。

누군가가 1등이 되고 싶다면

복음(마르 9,30-37)

그 때에 예수께서 제자들과 함께 갈릴리로 지나가고 계셨으나 아무에게도 알리고 싶지 아니하시니라. 실제로 그분은 제자들을 가르치시며 이렇게 말씀하셨습니다. “인자가 사람들의 손에 넘겨져 죽임을 당할 것입니다. 그러나 한 번 죽으면 사흘 만에 다시 살아날 것이다." 그러나 그들은 이 말을 이해하지 못하고 질문하기를 두려워했습니다. 그들은 가버나움에 도착했습니다. 그는 집에 있을 때 그들에게 "길에서 무슨 논쟁을 벌이고 있었습니까? "라고 물었습니다. 그리고 그들은 침묵했습니다. 실제로 그들은 거리에서 누가 더 큰지 서로 논쟁을 벌이기도 했습니다. 앉으시고 열두 제자를 불러 이르시되 누구든지 첫째가 되고자 하면 뭇 사람의 마지막이 되며 뭇 사람을 섬기는 자가 되어야 하리라 하시니라 그리고 한 어린아이를 데려다가 그들 가운데 세우시고 그를 안으시며 말씀하셨습니다. “누구든지 내 이름으로 이 어린이 중 한 명이라도 영접하는 사람은 나를 영접하는 것입니다. 나를 영접하는 사람은 나를 영접하는 것이 아니라 나를 보내신 분을 영접하는 것입니다."

빈첸초 팔리아 몬시뇰의 복음 주석

예수님은 언제나 제자들과 함께 동행하십니다. 강한 공동체 의식을 가지고 있습니다. 그는 기도로 물러날 때를 제외하고는 결코 혼자가 아닙니다. 더욱이 그분은 제자들을 개별적으로 또는 둘씩 부르신 후 즉시 그들을 공동체로 “구성”하셨습니다(막 3:13-17). 개인적인 기독교는 없습니다. 예수님께서는 당신의 삶이 언제나 친교였다는 것을 우리에게 보여 주십니다. 그리하여 그분은 제자들이 그분의 영 안에서 살도록 도우십니다. 오늘 복음은 그들이 집에 도착하여 군중들로부터 멀리 떨어져 혼자 있음을 알게 되었을 때, 예수님께서 제자들에게 그들이 복음으로부터 얼마나 멀리 떨어져 있는지를 깨닫게 하신다고 말합니다. 그 때에 예수께서는 자신을 기다리고 있는 죽음으로 인해 그들보다 훨씬 더 괴로워하셨습니다. 제자들은 주인의 운명보다 자기들의 운명이 더 두려웠기 때문에 오히려 자기들 가운데 누가 가장 큰 사람이 되어야 하는지 논의하기 시작했습니다. 거의 그들의 수준으로 내려오신 예수님께서는 그들이 뛰어나고자 하는 욕망을 경멸하지 않으시고 그 의미를 바꾸십니다. 즉, 그리스도인 공동체에서 첫 번째는 섬기는 사람입니다. 그것은 그리스도교 공동체를 지배해야 하는 사랑의 절대적인 우선권입니다. 이 명령은 초기 공동체의 양심에 매우 중요했기 때문에 복음서에는 예수님의 이 문구가 다섯 번이나 기록되었습니다. 이 말씀을 하신 후에 예수님은 한 아이를 데리고 모든 사람 가운데에 두시고 포옹하십니다. 분명히 그것은 물리적 중심이지만 무엇보다도 관심의 중심입니다. 어린아이들은 물론 어린이일 뿐만 아니라 약하고 가난하고 외롭고 무방비한 어린이로도 이해되며 중심, 즉 공동체의 중심에 자리잡아야 합니다. 실제로 그들 안에 주님께서 계십니다. 현재로 만들어졌습니다.

إذا أراد المرء أن يكون الأول

الإنجيل (مرقس 9، 30 – 37)

في ذلك الوقت، كان يسوع وتلاميذه عابرين في الجليل، لكنه لم يرد أن يعرف أحد. في الحقيقة كان يعلّم تلاميذه ويقول لهم: «ابن الإنسان يُسلَّم إلى أيدي الناس فيقتلونه. ولكن بمجرد أن يقتل وبعد ثلاثة أيام يقوم». لكنهم لم يفهموا هذا الكلام وخافوا أن يسألوه. ووصلوا إلى كفرناحوم. وعندما كان في المنزل سألهم: "في ماذا كنتم تتجادلون في الشارع؟". وكانوا صامتين. في الواقع، كانوا يتجادلون فيما بينهم في الشارع حول من هو الأكبر. فجلس ونادى الاثني عشر وقال لهم: «من أراد أن يكون أولًا، فليكن آخر الكل وخادمًا للكل». فأخذ طفلاً وأقامه في وسطهم واحتضنه وقال لهم: «من قبل واحدًا فقط من هؤلاء الأطفال باسمي فقد قبلني. ومن يقبلني لا يقبلني بل الذي أرسلني."

التعليق على الإنجيل بقلم المونسنيور فينسينزو باجليا

يسوع يسير دائمًا مع تلاميذه. لديها شعور قوي بالمجتمع. ولا يكون وحده إلا عندما ينعزل في الصلاة. علاوة على ذلك، بعد أن دعا التلاميذ فرديًا أو اثنين اثنين، "جعلهم" على الفور جماعة (مرقس 3: 13-17). لا توجد مسيحية فردية. يُظهر لنا يسوع أن حياته كانت دائمًا شركة. وهكذا فهو يساعد تلاميذه على العيش بروحه. يخبرنا إنجيل اليوم أنه عندما يصلون إلى المنزل ويجدون أنفسهم وحيدين، بعيدًا عن الجمع، يجعل يسوع التلاميذ يفهمون مدى بعدهم عن الإنجيل. وفي تلك الأيام، كان يسوع يعاني أكثر منهم بكثير بسبب الموت الذي كان ينتظره. التلاميذ، الذين كانوا خائفين على مصيرهم أكثر من خوفهم على مصير معلمهم، بدأوا بدلاً من ذلك في مناقشة من يجب أن يكون الأعظم بينهم. يسوع، الذي نزل إلى مستواهم تقريبًا، لم يحتقر الرغبة التي لديهم في التفوق، بل قلب معناها: الأول، في الجماعة المسيحية، هو الذي يخدم. إن أولوية المحبة المطلقة هي التي يجب أن تسود في المجتمعات المسيحية. لقد كانت هذه الوصية مهمة جدًا في ضمير المجتمعات الأولى، لدرجة أن الأناجيل ذكرت عبارة يسوع هذه خمس مرات. بعد هذا القول يأخذ يسوع طفلاً ويضعه بين الجميع ويحتضنه. من الواضح أنه مركز مادي ولكن قبل كل شيء مركز الاهتمام. إن الصغار - الذين يُفهمون كأطفال بالطبع، ولكن أيضًا كضعفاء وفقراء ووحيدين وعزل - يجب أن يوضعوا في المركز، أي في قلب الجماعة: فيهم، في الواقع، الرب نفسه هو جعل الحاضر.

यदि कोई प्रथम होना चाहता है

सुसमाचार (एमके 9,30-37)

उस समय यीशु और उसके चेले गलील से होकर जा रहे थे, परन्तु वह नहीं चाहता था कि किसी को पता चले। वास्तव में उस ने अपने चेलों को शिक्षा दी, और उन से कहा, मनुष्य का पुत्र मनुष्यों के हाथ में पकड़वाया जाएगा, और वे उसे मार डालेंगे; परन्तु एक बार मारा गया, तीन दिन के बाद वह फिर जी उठेगा।” हालाँकि, वे इन शब्दों को समझ नहीं पाए और उससे सवाल करने से डरते थे। वे कफरनहूम पहुंचे। जब वह घर में था, तो उसने उनसे पूछा: "आप सड़क पर किस बारे में बहस कर रहे थे?" और वे चुप थे. दरअसल, सड़क पर उनमें आपस में बहस हो गई थी कि कौन बड़ा है. बैठ कर उसने बारहों को बुलाया और उनसे कहा, “यदि कोई प्रथम बनना चाहता है, तो उसे सबसे अन्त में और सबका सेवक बनना होगा।” और उस ने एक बालक को लेकर उनके बीच में रखा, और उसे गले लगाकर उन से कहा, जो कोई इन बालकों में से एक को भी मेरे नाम से ग्रहण करता है, वह मुझे ग्रहण करता है; और जो कोई मेरा स्वागत करता है, वह मेरा नहीं, परन्तु मेरे भेजनेवाले का स्वागत करता है।”

मोनसिग्नोर विन्सेन्ज़ो पगलिया द्वारा सुसमाचार पर टिप्पणी

यीशु सदैव अपने शिष्यों के साथ चलते हैं। इसमें समुदाय की प्रबल भावना है। वह कभी अकेला नहीं होता, सिवाय इसके कि जब वह प्रार्थना में पीछे हट जाता है। इसके अलावा, शिष्यों को व्यक्तिगत रूप से या दो-दो करके बुलाने के बाद, उन्होंने तुरंत उन्हें एक समुदाय में "गठित" किया (मरकुस 3:13-17)। कोई व्यक्तिगत ईसाई धर्म नहीं है। यीशु हमें दिखाते हैं कि उनका जीवन हमेशा साम्यवादी था। इस प्रकार वह अपने शिष्यों को अपनी आत्मा में जीने में मदद करता है। आज का सुसमाचार हमें बताता है कि, जब वे घर पहुंचते हैं और खुद को भीड़ से दूर अकेला पाते हैं, तो यीशु शिष्यों को समझाते हैं कि सुसमाचार से उनकी दूरी कितनी अधिक है। उन दिनों, यीशु उस मृत्यु के कारण जो उसका इंतजार कर रही थी, उनसे कहीं अधिक दुःखी था। शिष्य, अपने गुरु से अधिक अपने भाग्य को लेकर भयभीत थे, इसके बजाय उन्होंने इस बात पर चर्चा करना शुरू कर दिया कि उनमें से सबसे बड़ा कौन होना चाहिए। यीशु, लगभग उनके स्तर तक उतरते हुए, उनकी उत्कृष्टता प्राप्त करने की इच्छा का तिरस्कार नहीं करते, बल्कि इसके अर्थ को उलट देते हैं: ईसाई समुदाय में पहला, वह है जो सेवा करता है। यह प्रेम की पूर्ण प्रधानता है जिसे ईसाई समुदायों में शासन करना चाहिए। यह आदेश पहले समुदायों के विवेक में इतना महत्वपूर्ण था कि सुसमाचार में यीशु के इस वाक्यांश को पांच बार बताया गया है। इस कथन के बाद, यीशु एक बच्चे को लेते हैं, उसे सबके बीच रखते हैं और उसे गले लगाते हैं। जाहिर तौर पर यह एक भौतिक केंद्र है लेकिन सबसे बढ़कर ध्यान का केंद्र है। छोटों को - निश्चित रूप से बच्चों के रूप में समझा जाता है, लेकिन उन्हें कमजोर, गरीब, अकेले, असहाय के रूप में भी समझा जाता है - उन्हें केंद्र में रखा जाना चाहिए, यानी समुदाय के दिल में: उनमें, वास्तव में, भगवान स्वयं हैं उपस्थित कर दिया.

Jeśli ktoś chce być pierwszy

Ewangelia (Mk 9,30-37)

W tym czasie Jezus i jego uczniowie przechodzili przez Galileę, ale nie chciał, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Rzeczywiście nauczał swoich uczniów i mówił do nich: «Syn Człowieczy zostanie wydany w ręce ludzi i oni go zabiją; lecz raz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie.” Oni jednak nie rozumieli tych słów i bali się go pytać. Dotarli do Kafarnaum. Kiedy był w domu, zapytał ich: „O co kłóciliście się na ulicy?”. A oni milczeli. Faktycznie, na ulicy spierali się między sobą, kto jest większy. Usiadłszy, przywołał Dwunastu i powiedział do nich: „Jeśli kto chce być pierwszy, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich”. A wziąwszy dziecko, umieścił je między nimi i obejmując je, powiedział do nich: «Kto przyjmie choć jedno z tych dzieci w imię moje, mnie przyjmuje; a kto mnie przyjmuje, nie mnie przyjmuje, ale tego, który mnie posłał”.

Komentarz do Ewangelii autorstwa prałata Vincenzo Paglii

Jezus zawsze idzie ze swoimi uczniami. Ma silne poczucie wspólnoty. Nigdy nie jest sam, chyba że odchodzi na modlitwę. Co więcej, powołując uczniów indywidualnie lub po dwóch, natychmiast „ukonstytuował” ich we wspólnotę (Mk 3,13-17). Nie ma indywidualnego chrześcijaństwa. Jezus pokazuje nam, że Jego życie było zawsze komunią. W ten sposób pomaga swoim uczniom żyć w jego duchu. Dzisiejsza Ewangelia mówi nam, że kiedy wracają do domu i znajdują się sami, z dala od tłumu, Jezus pozwala uczniom zrozumieć, jak wielki jest ich dystans od Ewangelii. W tamtych czasach Jezus był znacznie bardziej udręczony niż oni z powodu czekającej go śmierci. Uczniowie, bardziej obawiający się o swój los niż o swojego mistrza, zamiast tego zaczęli dyskutować, kto powinien być wśród nich największy. Jezus, zniżając się niemal do ich poziomu, nie gardzi pragnieniem, aby się wyróżniać, ale odwraca jego znaczenie: pierwszym we wspólnocie chrześcijańskiej jest ten, który służy. We wspólnotach chrześcijańskich powinien panować absolutny prymat miłości. Przykazanie to było tak ważne w sumieniu pierwszych wspólnot, że w Ewangeliach to zdanie Jezusa pojawia się pięciokrotnie. Po tym stwierdzeniu Jezus bierze dziecko, umieszcza je wśród wszystkich i obejmuje. Oczywiście jest to ośrodek fizyczny, ale przede wszystkim ośrodek uwagi. Maluchów – oczywiście rozumianych jako dzieci, ale także jako słabych, biednych, samotnych, bezbronnych – należy postawić w centrum, to znaczy w samym sercu wspólnoty: w nich bowiem jest sam Pan. uczyniony obecnym.

কেউ যদি প্রথম হতে চায়

গসপেল (Mk 9,30-37)

সেই সময়, যীশু এবং তাঁর শিষ্যরা গালীলের মধ্য দিয়ে যাচ্ছিলেন, কিন্তু তিনি চাননি যে কেউ জানুক। আসলে তিনি তাঁর শিষ্যদের শিক্ষা দিয়েছিলেন এবং তাদের বলেছিলেন: “মানুষের পুত্রকে মানুষের হাতে তুলে দেওয়া হয়েছে এবং তারা তাকে হত্যা করবে; কিন্তু একবার নিহত হলে তিন দিন পর সে আবার উঠবে।" যাইহোক, তারা এই কথাগুলি বুঝতে পারেনি এবং তাকে প্রশ্ন করতে ভয় পেয়েছিল। তারা কফরনাহূমে পৌঁছেছে। যখন তিনি বাড়িতে ছিলেন, তিনি তাদের জিজ্ঞাসা করলেন: "তোমরা রাস্তায় কি নিয়ে তর্ক করছিলে?"। এবং তারা নীরব ছিল। আসলে, রাস্তায় তারা নিজেদের মধ্যে তর্ক করেছিল কে বড়। বসে, তিনি বারোজনকে ডেকে বললেন: "কেউ যদি প্রথম হতে চায়, তবে তাকে সবার শেষে এবং সবার সেবক হতে হবে।" এবং একটি শিশুকে নিয়ে, তিনি তাকে তাদের মধ্যে স্থাপন করলেন এবং তাকে আলিঙ্গন করে তাদের বললেন: “যে আমার নামে এই শিশুদের মধ্যে একটিকে স্বাগত জানায় সে আমাকে স্বাগত জানায়; আর যে আমাকে স্বাগত জানায়, সে আমাকে নয়, যিনি আমাকে পাঠিয়েছেন তাকেই স্বাগত জানায়।”

Monsignor Vincenzo Paglia দ্বারা গসপেল ভাষ্য

যীশু সর্বদা তাঁর শিষ্যদের সাথে হাঁটেন। এটি সম্প্রদায়ের একটি শক্তিশালী অনুভূতি আছে। তিনি কখনই একা থাকেন না, যখন তিনি প্রার্থনায় প্রত্যাহার করেন। তদুপরি, শিষ্যদের পৃথকভাবে বা দু'জন করে ডাকার পরে, তিনি অবিলম্বে তাদের একটি সম্প্রদায়ে "গঠিত" করেছিলেন (Mk 3:13-17)। কোনো স্বতন্ত্র খ্রিস্টধর্ম নেই। যীশু আমাদের দেখান যে তাঁর জীবন সর্বদা যোগাযোগ ছিল। এইভাবে তিনি তাঁর শিষ্যদের তাঁর আত্মায় থাকতে সাহায্য করেন। আজকের গসপেল আমাদের বলে যে, যখন তারা বাড়িতে পৌঁছায় এবং ভিড় থেকে অনেক দূরে নিজেদের একা দেখতে পায়, তখন যীশু শিষ্যদের বোঝাতে পারেন যে সুসমাচার থেকে তাদের দূরত্ব কতটা মহান। সেই দিনগুলিতে, যীশু তাদের চেয়ে অনেক বেশি ব্যথিত ছিলেন কারণ তাঁর জন্য যে মৃত্যু অপেক্ষা করছিল। শিষ্যরা, তাদের গুরুর চেয়ে তাদের ভাগ্যের জন্য বেশি ভীত, পরিবর্তে তাদের মধ্যে কে শ্রেষ্ঠ হওয়া উচিত তা নিয়ে আলোচনা শুরু করেছিল। যীশু, প্রায় তাদের স্তরে নেমে এসেছেন, তাদের শ্রেষ্ঠত্ব অর্জনের আকাঙ্ক্ষাকে ঘৃণা করেন না, তবে এর অর্থ বিপরীত করেন: প্রথম, খ্রিস্টান সম্প্রদায়ের মধ্যে, যিনি সেবা করেন। খ্রিস্টান সম্প্রদায়গুলিতে এটি অবশ্যই প্রেমের নিখুঁত প্রাধান্য। এই আদেশটি প্রথম সম্প্রদায়ের বিবেকের জন্য এতটাই গুরুত্বপূর্ণ ছিল যে গসপেলে যিশুর এই বাক্যাংশটি পাঁচবার বর্ণিত হয়েছে। এই বক্তব্যের পর, যীশু একটি শিশুকে নিয়ে যান, তাকে সবার মাঝে রাখেন এবং তাকে আলিঙ্গন করেন। স্পষ্টতই এটি একটি শারীরিক কেন্দ্র কিন্তু সর্বোপরি মনোযোগের কেন্দ্র। ছোটদের - অবশ্যই শিশু হিসাবে বোঝা যায়, তবে দুর্বল, দরিদ্র, একা, প্রতিরক্ষাহীন - অবশ্যই কেন্দ্রে স্থাপন করা উচিত, অর্থাৎ সম্প্রদায়ের একেবারে হৃদয়ে: তাদের মধ্যে, প্রকৃতপক্ষে, প্রভু নিজেই উপস্থাপন করা হয়েছে।

Kung gusto ng isa na mauna

Ebanghelyo (Mc 9,30-37)

Noong panahong iyon, si Jesus at ang kanyang mga alagad ay dumaraan sa Galilea, ngunit ayaw niyang malaman ng sinuman. Sa katunayan tinuruan niya ang kanyang mga disipulo at sinabi sa kanila: «Ang Anak ng tao ay ibibigay sa mga kamay ng mga tao at papatayin nila siya; ngunit kapag napatay, pagkatapos ng tatlong araw ay muling babangon." Gayunpaman, hindi nila naunawaan ang mga salitang ito at natatakot silang tanungin siya. Dumating sila sa Capernaum. Nang siya ay nasa bahay, tinanong niya sila: "Ano ang pinagtatalunan ninyo sa lansangan?". At natahimik sila. Sa katunayan, sa kalye sila ay nagtalo sa isa't isa kung sino ang mas malaki. Pagkaupo niya, tinawag niya ang Labindalawa at sinabi sa kanila: "Kung ang sinuman ay nagnanais na mauna, dapat siyang maging huli sa lahat at lingkod ng lahat." At kumuha ng isang bata, inilagay niya siya sa gitna nila at, niyakap siya, sinabi sa kanila: «Ang sinumang tumatanggap ng isa lamang sa mga batang ito sa aking pangalan ay tinatanggap ako; at ang tumatanggap sa akin ay hindi ako ang tinatanggap, kundi ang nagsugo sa akin."

Ang komentaryo sa Ebanghelyo ni Monsignor Vincenzo Paglia

Laging lumalakad si Jesus kasama ng kanyang mga alagad. Ito ay may malakas na pakiramdam ng komunidad. Siya ay hindi nag-iisa, maliban kung siya ay umatras sa panalangin. Bukod dito, pagkatapos na tawagin ang mga alagad nang paisa-isa o dalawa-dalawa, kaagad niyang "binuo" sila sa isang komunidad (Mc 3:13-17). Walang indibidwal na Kristiyanismo. Ipinakita sa atin ni Hesus na ang kanyang buhay ay palaging pakikipag-isa. Kaya tinutulungan niya ang kaniyang mga alagad na mamuhay sa kaniyang espiritu. Sinasabi sa atin ng Ebanghelyo ngayon na, kapag sila ay nakarating sa bahay at natagpuan ang kanilang mga sarili na nag-iisa, malayo sa karamihan, ipinaunawa ni Jesus sa mga disipulo kung gaano kalaki ang kanilang distansya mula sa Ebanghelyo. Noong mga araw na iyon, higit na nagdalamhati si Jesus kaysa sa kanila dahil sa kamatayang naghihintay sa kanya. Ang mga alagad, na higit na natatakot sa kanilang kapalaran kaysa sa kanilang panginoon, ay nagsimulang magtalakayan kung sino ang dapat na pinakadakila sa kanila. Si Jesus, na bumababa halos sa kanilang antas, ay hindi hinahamak ang pagnanais na mayroon sila upang maging mahusay, ngunit binabaligtad ang kahulugan nito: ang una, sa pamayanang Kristiyano, ay ang naglilingkod. Ito ang ganap na primacy ng pag-ibig na dapat maghari sa mga pamayanang Kristiyano. Napakahalaga ng utos na ito sa budhi ng mga unang pamayanan na sa mga Ebanghelyo ay limang beses na iniulat ang pariralang ito ni Jesus. Pagkatapos ng pahayag na ito, kinuha ni Jesus ang isang bata, inilagay siya sa gitna ng lahat at niyakap siya. Malinaw na ito ay isang pisikal na sentro ngunit higit sa lahat isang sentro ng atensyon. Ang mga maliliit - naiintindihan bilang mga bata, siyempre, ngunit din bilang mahina, mahirap, nag-iisa, walang pagtatanggol - ay dapat ilagay sa gitna, iyon ay, sa pinakapuso ng komunidad: sa kanila, sa katunayan, ang Panginoon mismo ay ginawang regalo.

Kung gusto ng isa na mauna

Ebanghelyo (Mc 9,30-37)

Ang komentaryo sa Ebanghelyo ni Monsignor Vincenzo Paglia

Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος

Ευαγγέλιο (Μκ 9,30-37)

Εκείνη την ώρα, ο Ιησούς και οι μαθητές του περνούσαν από τη Γαλιλαία, αλλά δεν ήθελε να το μάθει κανείς. Μάλιστα δίδαξε τους μαθητές του και τους είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται στα χέρια των ανθρώπων και θα τον σκοτώσουν. αλλά μόλις σκοτωθεί, μετά από τρεις μέρες θα αναστηθεί». Ωστόσο, δεν καταλάβαιναν αυτά τα λόγια και φοβήθηκαν να τον ρωτήσουν. Έφτασαν στην Καπερναούμ. Όταν ήταν στο σπίτι, τους ρώτησε: «Τι μαλώνατε στο δρόμο;». Και σιωπούσαν. Μάλιστα στον δρόμο είχαν τσακωθεί μεταξύ τους ποιος ήταν μεγαλύτερος. Καθισμένος, κάλεσε τους Δώδεκα και τους είπε: «Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να είναι τελευταίος όλων και υπηρέτης όλων». Και παίρνοντας ένα παιδί, το τοποθέτησε ανάμεσά τους και, αγκαλιάζοντάς το, τους είπε: «Όποιος δέχεται μόνο ένα από αυτά τα παιδιά στο όνομά μου, με καλωσορίζει. και όποιος με υποδέχεται δεν δέχεται εμένα, αλλά αυτόν που με έστειλε».

Ο σχολιασμός του Ευαγγελίου από τον Μονσινιόρ Vincenzo Paglia

Ο Ιησούς περπατά πάντα με τους μαθητές του. Έχει μια ισχυρή αίσθηση της κοινότητας. Δεν είναι ποτέ μόνος, παρά μόνο όταν αποσύρεται στην προσευχή. Επιπλέον, αφού κάλεσε τους μαθητές μεμονωμένα ή δύο-δύο, τους «συγκρότησε» αμέσως σε μια κοινότητα (Μκ 3:13-17). Δεν υπάρχει ατομικός χριστιανισμός. Ο Ιησούς μας δείχνει ότι η ζωή του ήταν πάντα κοινωνία. Έτσι βοηθά τους μαθητές του να ζουν στο πνεύμα του. Το σημερινό Ευαγγέλιο μας λέει ότι, όταν φτάνουν στο σπίτι και βρίσκονται μόνοι, μακριά από το πλήθος, ο Ιησούς κάνει τους μαθητές να καταλάβουν πόσο μεγάλη είναι η απόστασή τους από το Ευαγγέλιο. Εκείνες τις μέρες, ο Ιησούς ήταν πολύ πιο στενοχωρημένος από αυτούς εξαιτίας του θανάτου που τον περίμενε. Οι μαθητές, φοβούμενοι περισσότερο για τη μοίρα τους παρά για τη μοίρα του κυρίου τους, είχαν αρχίσει να συζητούν ποιος θα έπρεπε να είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους. Ο Ιησούς, κατεβαίνοντας σχεδόν στο επίπεδό τους, δεν περιφρονεί την επιθυμία που έχουν να διαπρέψουν, αλλά αντιστρέφει το νόημά της: ο πρώτος, στη χριστιανική κοινότητα, είναι αυτός που υπηρετεί. Είναι η απόλυτη πρωτοκαθεδρία της αγάπης που πρέπει να βασιλεύει στις χριστιανικές κοινότητες. Αυτή η εντολή ήταν τόσο σημαντική στη συνείδηση των πρώτων κοινοτήτων που στα Ευαγγέλια αυτή η φράση του Ιησού αναφέρεται πέντε φορές. Μετά από αυτή τη δήλωση, ο Ιησούς παίρνει ένα παιδί, το τοποθετεί ανάμεσα σε όλους και το αγκαλιάζει. Προφανώς είναι ένα φυσικό κέντρο αλλά πάνω από όλα ένα κέντρο προσοχής. Τα πιτσιρίκια -εννοούμενα φυσικά ως παιδιά, αλλά και ως αδύναμα, φτωχά, μόνα, ανυπεράσπιστα- πρέπει να τοποθετηθούν στο κέντρο, δηλαδή στην ίδια την καρδιά της κοινότητας: σε αυτά, στην πραγματικότητα, είναι ο ίδιος ο Κύριος. έγινε παρών.

Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος

Ευαγγέλιο (Μκ 9,30-37)

Ο σχολιασμός του Ευαγγελίου από τον Μονσινιόρ Vincenzo Paglia

Nếu ai muốn là người đầu tiên

Tin Mừng (Mc 9,30-37)

Khi ấy, Chúa Giêsu và các môn đệ đi ngang qua miền Galilê, nhưng Người không muốn cho ai biết. Thật vậy, Người đã dạy các môn đệ và nói với họ: “Con Người sẽ bị nộp vào tay người ta và họ sẽ giết chết Người; nhưng một khi bị giết, sau ba ngày sẽ sống lại.” Tuy nhiên, họ không hiểu những lời này và ngại chất vấn anh. Họ đến Capernaum. Vào nhà, anh hỏi họ: “Các anh cãi nhau chuyện gì ngoài đường thế?”. Và họ im lặng. Thực ra, trên đường phố họ đã tranh cãi với nhau xem ai lớn hơn. Ngài ngồi xuống, gọi Nhóm Mười Hai đến và nói với họ: “Nếu ai muốn làm đầu thì phải làm rốt hết và làm tôi tớ mọi người”. Rồi Người đem một em nhỏ đặt vào giữa họ, ôm lấy em và nói với họ: “Ai nhân danh tôi chào đón một trong những đứa trẻ này là chào đón tôi; và ai chào đón tôi không phải là chào đón tôi, mà là chào đón người đã sai tôi đến.”

Chú giải Tin Mừng của Đức ông Vincenzo Paglia

Chúa Giêsu luôn đồng hành với các môn đệ của Người. Nó có một ý thức cộng đồng mạnh mẽ. Anh ta không bao giờ cô đơn, ngoại trừ khi anh ta rút lui để cầu nguyện. Hơn nữa, sau khi gọi từng môn đệ hoặc từng cặp một, Người lập tức “tập hợp” họ thành một cộng đoàn (Mc 3:13-17). Không có Kitô giáo cá nhân. Chúa Giêsu cho chúng ta thấy rằng cuộc sống của Người luôn là sự hiệp thông. Bằng cách đó, Ngài giúp các môn đệ sống trong tinh thần của Ngài. Tin Mừng hôm nay cho chúng ta biết rằng, khi về đến nhà và thấy mình cô đơn, xa đám đông, Chúa Giêsu làm cho các môn đệ hiểu rằng họ xa cách Tin Mừng biết bao. Trong những ngày đó, Chúa Giêsu còn đau khổ hơn họ rất nhiều vì cái chết đang chờ đợi Người. Thay vào đó, các môn đệ lo sợ cho số phận của mình hơn là cho thầy mình nên bắt đầu thảo luận xem ai sẽ là người lớn nhất trong số họ. Chúa Giêsu, gần như hạ mình ngang hàng với họ, không coi thường ước muốn họ phải vượt trội, nhưng đảo ngược ý nghĩa của nó: người đầu tiên, trong cộng đồng Kitô giáo, là người phục vụ. Tính ưu việt tuyệt đối của tình yêu phải ngự trị trong các cộng đồng Kitô hữu. Mệnh lệnh này rất quan trọng trong lương tâm của các cộng đồng đầu tiên đến nỗi trong các Tin Mừng câu này của Chúa Giêsu được tường thuật lại năm lần. Sau câu nói này, Chúa Giêsu đem một em bé đến, đặt em giữa mọi người và ôm lấy em. Rõ ràng nó là một trung tâm vật chất nhưng trên hết là trung tâm của sự chú ý. Những người nhỏ bé - tất nhiên được hiểu là trẻ em, nhưng cũng là những người yếu đuối, nghèo khó, cô đơn, không có khả năng tự vệ - phải được đặt ở trung tâm, nghĩa là ngay trong trái tim của cộng đồng: thực ra, nơi họ, chính Chúa là được làm hiện tại.

ഒരാൾ ഒന്നാമനാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ

സുവിശേഷം (Mk 9,30-37)

ആ സമയത്ത്, യേശുവും അവന്റെ ശിഷ്യന്മാരും ഗലീലിയിലൂടെ കടന്നുപോകുകയായിരുന്നു, പക്ഷേ ആരും അറിയാൻ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. യഥാർത്ഥത്തിൽ അവൻ തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ പഠിപ്പിക്കുകയും അവരോട് പറഞ്ഞു: "മനുഷ്യപുത്രൻ മനുഷ്യരുടെ കൈകളിൽ ഏല്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അവർ അവനെ കൊല്ലും; എന്നാൽ ഒരിക്കൽ കൊല്ലപ്പെട്ടാൽ മൂന്നു ദിവസത്തിനു ശേഷം അവൻ ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കും. എന്നിരുന്നാലും, അവർക്ക് ഈ വാക്കുകൾ മനസ്സിലായില്ല, അവനെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ അവർ ഭയപ്പെട്ടു. അവർ കഫർണാമിൽ എത്തി. അവൻ വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നപ്പോൾ അവരോട് ചോദിച്ചു: "നിങ്ങൾ തെരുവിൽ എന്തിനെക്കുറിച്ചാണ് തർക്കിച്ചത്?". അവർ നിശ്ശബ്ദരായിരുന്നു. വാസ്‌തവത്തിൽ, തെരുവിൽ അവർ തമ്മിൽ തർക്കമുണ്ടായി, ആരാണ് വലുതെന്ന്. ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവൻ പന്ത്രണ്ടുപേരെയും വിളിച്ച് അവരോട് പറഞ്ഞു: "ആരെങ്കിലും ഒന്നാമനാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അവൻ എല്ലാവരിലും അവസാനവും എല്ലാവരുടെയും ദാസനും ആയിരിക്കണം." ഒരു കുട്ടിയെ എടുത്ത് അവർക്കിടയിൽ ഇരുത്തി, ആലിംഗനം ചെയ്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു: "ഈ കുട്ടികളിൽ ഒരാളെ മാത്രം എന്റെ നാമത്തിൽ സ്വീകരിക്കുന്നവൻ എന്നെ സ്വീകരിക്കുന്നു; എന്നെ സ്വീകരിക്കുന്നവൻ എന്നെയല്ല, എന്നെ അയച്ചവനെയാണ് സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നത്.

മോൺസിഞ്ഞോർ വിൻസെൻസോ പഗ്ലിയയുടെ സുവിശേഷത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യാഖ്യാനം

യേശു എപ്പോഴും തന്റെ ശിഷ്യന്മാരോടൊപ്പം നടക്കുന്നു. അതിന് ശക്തമായ സമൂഹബോധമുണ്ട്. പ്രാർത്ഥനയിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങുമ്പോഴല്ലാതെ അവൻ ഒരിക്കലും തനിച്ചല്ല. മാത്രവുമല്ല, ശിഷ്യന്മാരെ വ്യക്തിപരമായോ രണ്ടോ പേരായി വിളിച്ചതിന് ശേഷം, അവൻ ഉടൻ തന്നെ അവരെ ഒരു സമൂഹമായി "രൂപീകരിച്ചു" (മർക്കോസ് 3:13-17). വ്യക്തിപരമായ ക്രിസ്തുമതം ഇല്ല. തന്റെ ജീവിതം എപ്പോഴും കൂട്ടായ്മയായിരുന്നുവെന്ന് യേശു നമുക്ക് കാണിച്ചുതരുന്നു. അങ്ങനെ തന്റെ ആത്മാവിൽ ജീവിക്കാൻ അവൻ തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ സഹായിക്കുന്നു. ഇന്നത്തെ സുവിശേഷം നമ്മോട് പറയുന്നു, അവർ വീട്ടിൽ എത്തുകയും ജനക്കൂട്ടത്തിൽ നിന്ന് അകന്ന് തനിച്ചായിരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, സുവിശേഷത്തിൽ നിന്നുള്ള അവരുടെ അകലം എത്ര വലുതാണെന്ന് യേശു ശിഷ്യന്മാരെ മനസ്സിലാക്കുന്നു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ, തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന മരണം നിമിത്തം യേശു അവരെക്കാൾ വളരെയേറെ വേദനിച്ചു. യജമാനന്റെ ഗതിയെക്കാൾ ഭയന്ന ശിഷ്യന്മാർ, പകരം തങ്ങളിൽ ആരാണ് വലിയവൻ എന്ന് ചർച്ച ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ഏതാണ്ട് അവരുടെ തലത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെല്ലുന്ന യേശു, അവർക്ക് മികവ് പുലർത്താനുള്ള ആഗ്രഹത്തെ നിന്ദിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ അർത്ഥം മറിച്ചിടുന്നു: ക്രിസ്ത്യൻ സമൂഹത്തിൽ ഒന്നാമത്തേത്, ശുശ്രൂഷിക്കുന്നവനാണ്. ക്രിസ്ത്യൻ സമൂഹങ്ങളിൽ വാഴേണ്ടത് സ്നേഹത്തിന്റെ സമ്പൂർണ പ്രാധാന്യമാണ്. ആദ്യ സമൂഹങ്ങളുടെ മനസ്സാക്ഷിയിൽ ഈ കൽപ്പന വളരെ പ്രധാനമായിരുന്നു, സുവിശേഷങ്ങളിൽ യേശുവിന്റെ ഈ വാചകം അഞ്ച് തവണ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഈ പ്രസ്താവനയ്ക്ക് ശേഷം, യേശു ഒരു കുട്ടിയെ എടുത്ത് എല്ലാവരുടെയും ഇടയിൽ വയ്ക്കുകയും ആലിംഗനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. വ്യക്തമായും ഇത് ഒരു ഭൗതിക കേന്ദ്രമാണ്, എന്നാൽ എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രമാണ്. കൊച്ചുകുട്ടികളെ - തീർച്ചയായും, കുട്ടികളായി മനസ്സിലാക്കുന്നു, മാത്രമല്ല ദുർബലരും ദരിദ്രരും ഏകാന്തരും പ്രതിരോധമില്ലാത്തവരുമായി - കേന്ദ്രത്തിൽ, അതായത് സമൂഹത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തന്നെ സ്ഥാപിക്കണം: അവരിൽ, വാസ്തവത്തിൽ, കർത്താവ് തന്നെ. ഹാജരാക്കി.

Ọ bụrụ na mmadụ chọrọ ịbụ onye mbụ

Oziọma (Mk 9:30-37)

N’oge ahụ, Jizọs na ndị na-eso ụzọ ya nọ na-agafe Galili, ma ọ chọghị ka onye ọ bụla mara. N’ezie, ọ kụziiri ndị na-eso ụzọ ya ihe wee sị ha: “A ga-enyefe Nwa nke mmadụ n’aka ndị mmadụ, ha ga-egbukwa ya; ma otu oge e gburu, mgbe ụbọchị atọ gasịrị, ọ ga-ebilite ọzọ." Otú ọ dị, ha aghọtaghị okwu ndị a ma tụọ egwu ịjụ ya ajụjụ. Ha rutere Kapaniọm. Mgbe ọ nọ n'ụlọ, ọ jụrụ ha: "Gịnị ka unu na-arụrịta ụka banyere n'okporo ámá?". Ha we b͕a nkiti. N'ezie, n'okporo ámá ha arụrịtawo ụka n'etiti onwe ha onye ka ukwuu. Ọ nọdụrụ ala, kpọọ mmadụ iri na abụọ ahụ, sị ha: “Ọ bụrụ na onye ọ bụla chọrọ ịbụ onye mbụ, ọ ghaghị ịbụ onye ikpeazụ n’ime ihe niile na ohu mmadụ niile.” O we kuru nwatakiri, dọba ya n'etiti ha, makua Ya, si ha, Onye ọ bula nke nānabata otù nime umu-ntakiri ndia n'aham nānabatam; onye ọ bụla nke na-anabata m adịghị anabatakwa m, kama ọ bụ onye zitere m.”

Nkọwa nke Oziọma nke Monsignor Vincenzo Paglia

Jizọs na ndị na-eso ụzọ ya na-ejegharị mgbe niile. O nwere mmetụta siri ike nke obodo. Ọ dịghị mgbe ọ nọ nanị ya, ma e wezụga mgbe ọ napụrụ n'ekpere. Ọzọkwa, mgbe ọ kpọsịrị ndị na-eso ụzọ ya otu onye ma ọ bụ abụọ abụọ, ọ “mebere” ozugbo n'otu obodo (Mk 3:13-17). Ọ dịghị onye Kraịst ọ bụla. Jizọs na-egosi anyị na ndụ ya bụ mgbe niile udo. O si otú a na-enyere ndị na-eso ụzọ ya aka ibi ndụ n’ime mmụọ ya. Oziọma nke taa na-agwa anyị na, mgbe ha rutere n'ụlọ ma hụ onwe ha naanị ha, n'ebe dị anya site n'ìgwè mmadụ ahụ, Jizọs mere ka ndị na-eso ụzọ ya ghọta otú ịdị anya ha si dị n'Oziọma ahụ. N’oge ahụ, o wutere Jizọs nke ukwuu karịa ha n’ihi ọnwụ na-echere ya. Ndị na-eso ụzọ Jizọs, bụ́ ndị na-atụ egwu ọdịnihu ha karịa nke nna ha ukwu, kama ha malitere ịkparịta onye kwesịrị ịbụ onye kasị ukwuu n'ime ha. Jizọs, na-agbada ihe fọrọ nke nta ka ọ bụrụ ọkwa ha, eledaghị ọchịchọ ha nwere ime ka ọ dị elu, kama ọ tụgharịrị ihe ọ pụtara: nke mbụ, n'ime obodo Ndị Kraịst, bụ onye na-eje ozi. Ọ bụ ịhụnanya zuru oke nke ga-achịrịrị n'obodo Ndị Kraịst. Iwu a dị ezigbo mkpa na akọ na uche nke obodo ndị mbụ nke na n'Oziọma ndị ahụ, e kọrọ nkebi ahịrịokwu a ugboro ise. Mgbe o kwuchara okwu a, Jizọs kuru nwatakịrị, debe ya n'etiti mmadụ niile ma makụọ ya. O doro anya na ọ bụ etiti anụ ahụ mana n'elu ihe niile bụ ebe nlebara anya. Ụmụntakịrị - ghọtara dị ka ụmụaka, n'ezie, kamakwa dị ka ndị na-adịghị ike, ndị ogbenye, nanị ha, ndị na-enweghị nchebe - a ghaghị itinye ha na etiti, ya bụ, n'ime obi nke obodo: n'ime ha, n'ezie, Onyenwe anyị n'onwe ya bụ. mere ugbu a.